Celem projektu jest ustalenie, jak powstawała fotografia robotnicza w Polsce i jakie były jej cechy. Termin „fotografia robotnicza” nie oznacza w tym przypadku ogólnej ikonografii robotników i pracy w przemyśle. W dzisiejszych badaniach jest to przede wszystkim fotografia wykonywana przez międzynarodowy ruch komunistycznych i socjalistycznych fotografów – zarówno amatorów z klasy robotniczej, jak i profesjonalistów z innych klas – którzy dokumentowali życie robotników w latach 20. i 30. XX wieku. To także praktyki fotograficzne robotników, które nie były organizowane odgórnie przez partie polityczne. Zaliczało się do nich fotografowanie na użytek rodzinnych albumów, wymienianie zdjęciami czy korzystanie z mediów ilustrowanych fotografiami.

Zamierzam zbadać historię „Pierwszej wystawy fotografii robotniczej”, która odbyła się we Lwowie w roku 1936, jako wspólne przedsięwzięcie działaczy socjalistycznych, komunistycznych i ludowych. Przeprowadzę również badania nad działalnością Aleksandra Minorskiego, komunistycznego fotografa, który pracował na terenie Warszawy w latach 30. XX wieku. Kolejną część badania poświęcę fotografii robotniczej tworzonej przede wszystkim w sferze prywatnej. Przeprowadzę zatem kwerendę w repozytorium cyfrowym „Fotografie robotników XIX i XX wieku” stworzonym na Uniwersytecie Łódzkim. Aby nakreślić kontekst i wyjaśnić, czemu fotografia robotnicza w Polsce rozwijała się inaczej, niż w Republice Weimarskiej i ZSRR, prześledzę politykę międzywojennych partii lewicowych w sferze kultury i sztuki z naciskiem na udział amatorów w produkcji artystycznej.

Wśród badanych przeze mnie źródeł znajdą się czasopisma fotograficzne i literackie, gazety, katalogi i dokumentacje wystaw, fotografie, teksty autobiograficzne oraz teksty dotyczące teorii estetyki.