Dlaczego warto u nas studiować?

Jesteśmy jednym z najmniejszych i najmłodszych wydziałów Uniwersytetu Warszawskiego, za to tradycje mamy jedne z najdłuższych.

	Czego się tu uczymy? Na naszych studiach – oprócz zdobycia wiedzy posiądziecie też praktyczne umiejętności. Nauczycie się jak wyszukiwać, gromadzić, selekcjonować i krytycznie oceniać informacje o różnym charakterze i różnej wartości. Będziecie umieli odnajdywać związki przyczynowo-skutkowe i ukryte zależności między faktami i zjawiskami. Nauczycie się sztuki autoprezentacji, umiejętności jasnego formułowania myśli i bronienia własnych racji, logicznego argumentowania i przekazywania na piśmie tej argumentacji oraz co nie mniej ważne – samodzielności w organizowaniu sobie pracy, stawianiu pytań i rozwiązywaniu problemów.
	Jak się tu uczymy? Zasadą, której pracownicy Wydziału Historii uparcie bronią, jest obowiązek bezpośredniego kontaktu studenta z wykładowcą na wszystkich etapach kształcenia – od zajęć propedeutycznych na I roku licencjatu po seminarium magisterskie na II roku studiów magisterskich. Student, który przychodzi na historię, ma gwarancję, że na prowadzonych w małych grupach zajęciach będzie mógł poznać od podszewki warsztat tej dyscypliny, ale co może jeszcze istotniejsze – poznać ludzi, którzy naukę robią. Taka relacja mistrz-uczeń, stawia jednak obydwu stronom spore wymagania. Od pierwszego roku studenci samodzielnie kształtują swoją ścieżkę studiów: w ramach programu studiów wybierają problematykę zajęć, na które chcą uczęszczać. Zajęcia warsztatowe, ale także wykłady, mają charakter monograficzny, zgodny z kierunkiem badań prowadzonych przez danego pracownika. Skutkuje to ogromną różnorodnością tematyki zajęć, np. w ramach ćwiczeń kursowych z historii XIX w. można się uczyć i o carskiej Rosji, i o kolonialnej Afryce. Ta formuła zajęć zakłada samodzielność studenta, zarówno w wyborze zajęć, jak i w sposobie przygotowywania się na nie.
	Po co się tego uczymy i co po studiach? Nasi absolwenci względnie szybko znajdują pracę, choć rzadko jako historycy. Nic dziwnego, bo taki zawód nie istnieje. Na studiach można, rzecz jasna, zdobyć kompetencje zawodowe, które pozwolą pracować na stanowisku nauczyciela historii, archiwisty, edytora tekstów nie tylko źródłowych, popularyzatora wiedzy historycznej. Ale przede wszystkim na historii można uzyskać umiejętności, które czynią z historyków atrakcyjnych kandydatów na pracowników. Sceptyków zachęcamy do przyjrzenia się temu, co wielu dzisiejszych pracodawców uważa za ważne – wcale nie konkretne, tzw. twarde umiejętności zawodowe. Te łatwo można sobie przyswoić, a zapewne wielokrotnie w życiu trzeba je będzie zmieniać – lecz właśnie wszechstronność i umiejętności miękkie. A te właśnie umiejętności student historii ćwiczy każdego dnia, czy to pracując samodzielnie nad lekturą źródeł, czy broniąc swego stanowiska podczas dyskusji seminaryjnej, czy gromadząc, selekcjonując i krytycznie analizując materiały do pracy licencjackiej lub magisterskiej. Nie ma więc jednej odpowiedzi, jakie są perspektywy zawodowe po historii. Są wśród absolwentów przedsiębiorcy i politycy, pracownicy muzeów i nauczyciele, urzędnicy i bankowcy (tak, tak, to nie pomyłka – niejeden historyk zajmuje się badaniem np. wiarygodności klientów, np. kredytobiorców), przewodnicy turystyczni i muzealnicy, animatorzy kultury i dziennikarze. Nie jest też kwestią przypadku, że np. pracowników służby cywilnej, ale też białego wywiadu rekrutuje się chętnie spośród absolwentów studiów historycznych. Rodzą się też na naszych oczach zawody, w których umiejętności zdobywane na studiach historycznych mogą się okazać kluczowe, jak choćby manager, broker i selektor informacji.