Marceli Handelsman
 |
Marceli Handelsman (1882–1945)
Dyrektor w latach 1931–1939 |
|
Studia prawnicze na carskim UW 1900–1904 (kandydat praw 1904), studia historyczne i socjologiczne w Berlinie 1905–1907, Paryżu (Collège de France, École des Chartes) 1908––1909, Raperswilu, Wiedniu i Londynie, doktorat w Zurychu 1908 (promocja 1909) pod kierunkiem G. Meyera von Knonau, profesor zwyczajny 1919. Kierownik Katedry Historii Nowożytnej UW 1915–1919. Profesor zwyczajny UW od 1919. Kierownik Katedry Historii Powszechnej 1919–1939. Dziekan Wydziału Humanistycznego UW (1927–1929, 1931–1934). 1930 inicjator utworzenia IH UW. Praktyka adwokacka 1904–1905. Udział w działalności politycznej i walkach w 1905. 1909–1912 wykładowca w TKN w Warszawie. Wykładowca w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie 1915–1918. Uczestnik wojny 1919–1920. Dyrektor AAD w Warszawie 1918–1919. Współzałożyciel (1921) i wiceprezes Instytutu Badań Narodowościowych, 1918–1939 wraz z S. Kętrzyńskim redaktor „Przeglądu Historycznego”. W 1922 rzeczoznawca delegacji polskiej w komisjach mieszanych ds. rewindykacji dóbr kultury z ZSRR w Moskwie. Współzałożyciel Międzynarodowego Komitetu Historycznego 1926, organizator Międzynarodowego Kongresu Nauk Historycznych w Warszawie 1933. Kierownik Gabinetu Nauk Historycznych TNW 1912–1939, kierownik Biblioteki Centralnej TNW 1914–1939. Członek PAU: korespondent 1920, czynny 1924. |
|
Tadeusz Manteuffel
 |
Tadeusz Manteuffel (1902–1970)
Dyrektor w latach 1945–1955 (w latach 1940–1944 Kierownik Sekcji Historycznej Tajnego UW) |
|
Studia historyczne w UW 1919–1924, doktorat tamże 1924 pod kierunkiem M. Handelsmana, studia uzupełniające w Paryżu (Uniwersytet Paryski, École Pratique des Hautes Études) 1924–1926 i 1929–1930, studia na uniwersytecie w Heidelbergu 1930, habilitacja 1930, docent prywatny 1930–1939, profesor nadzwyczajny 1945, profesor zwyczajny 1951. Adiunkt w Katedrze Historii Powszechnej UW 1926–1930, docent tamże 1930–1939. Organizator i wykładowca Sekcji Historycznej tajnego UW 1940–1945. Profesor w Katedrze Historii Powszechnej Średniowiecznej IH UW 1945–1968. Dziekan Wydziału Humanistycznego UW 1948–1950, prorektor UW 1951–1953. Uczestnik obrony Warszawy w wojnie 1920 r. Pracownik Archiwów Państwowych (Archiwum Oświecenia Publicznego) 1921–1939, pracownik Archiwum MSZ 1927–1928. Pracownik AAN 1939–1940. Członek SZP i ZWZ/AK. Prezes PTH 1950–1953, wiceprezes PTH 1953–1955. Organizator Instytutu Historii PAN i jego pierwszy dyrektor 1953–1970. Profesor w Zakładzie Historii od Czasów Najdawniejszych do Schyłku XV w. IH PAN 1953–1970. Członek korespondent PAU 1949, członek PAN: korespondent 1952, rzeczywisty 1958. |
|
Aleksander Gieysztor
 |
Aleksander Gieysztor (1916–1999)
Dyrektor w latach 1955–1975 |
| Studia historyczne na UW 1933–1937, studia specjalne w Paryżu (École des Chartes, École Pratique des Hautes Études) 1938–1939, doktorat 1942 na tajnym UW pod kierunkiem S. Kętrzyńskiego, habilitacja na UW 1946, profesor nadzwyczajny 1949, profesor zwyczajny 1960. W IH UW kolejno: adiunkt 1945, docent etatowy 1946–1949, profesor nadzwyczajny 1949, od 1954 kierownik Katedry Historii Polski Feudalnej, od 1957 kierownik Zakładu Nauk Pomocniczych Historii Polski Średniowiecznej, od 1969 kierownik Zakładu Nauk Pomocniczych, Metodologii i Dydaktyki Historii oraz Historii Historiografii, od 1977 kierownik Zakładu Nauk Pomocniczych Historii i Metodologii Historii. Emerytura uniwersytecka 1986; zatrudnienie na pół etatu 1994 po objęciu w 1993 kierownictwa Katedry Historii Kultury Średniowiecznej i Źródłoznawstwa IH UW. Dyrektor IH UW 1955–1975. Prodziekan WH UW 1951–1953, prorektor UW 1956–1959. Uczestnik kampanii wrześniowej 1939 r., członek ZWZ/AK, pracownik BIP KG ZWZ/AK od 1940, szef Wydziału Informacji BIP KG AK w 1944. 1943–1944 wykładowca tajnej WWP, następnie tajnego UW. Uczestnik Powstania Warszawskiego, następnie w obozie jenieckim. VII 1945–1953 adiunkt w Państwowym Instytucie Sztuki i Inwentaryzacji Zabytków w MKiS, wykłady i ćwiczenia na UŁ 1945–1947. Sekretarz generalny PTH 1947–1953. 1949–1953 przewodniczył Kierownictwu Badań nad Początkami Państwa Polskiego. 1953–1955 organizator i wicedyrektor IHKM PAN, redaktor „Kwartalnika Historii Kultury Materialnej” 1953–1968. Wicedyrektor IH PAN 1953–1968, kierownik Pracowni Edytorskiej Źródeł Średniowiecznych w IH PAN 1955–1962. Zastępca przewodniczącego KNH PAN 1966–1972 i 1978–1980. Prezes PAN 1981–1984 i 1990–1992. Doktor honoris causa uniwersytetów: Aix-en-Provence 1960, Bordeaux 1961, Budapeszt 1975, Sorbona (Paryż) 1976, im. Łomonosowa (Moskwa) 1980, Oxford 1984, UAM 1990, UJ 1996, KUL 1997. W 1996 odnowiono jego doktorat na UW. Członek PAN: korespondent 1971, rzeczywisty 1980, członek czynny PAU 1989. Członek (1971) i wiceprzewodniczący (1975) Obywatelskiego Komitetu Odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie, dyrektor Zamku Królewskiego w Warszawie 1980–1991. Prezes TNW 1986–1992. Wiceprzewodniczący Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa 1990. I wiceprzewodniczący Międzynarodowego Komitetu Nauk Historycznych (CISH/ICHS) 1975–1980, jego przewodniczący 1980–1985. | |
Henryk Samsonowicz
 |
Henryk Samsonowicz (1930–2021)
Dyrektor w latach 1975-1980 |
| Ukończył studia wyższe w 1950 roku na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego i rozpoczął pracę w charakterze asystenta. W 1954 r. uzyskał stopień kandydata nauk historycznych, a w 1960 – stopień naukowy doktora habilitowanego. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1971 r., a w 1980 – został profesorem zwyczajnym nauk humanistycznych. W 1967 roku został prodziekanem Wydziału Historycznego, a w latach 1970-1973 był dziekanem tegoż wydziału. Od 1975 do 1978 roku pełnił funkcję dyrektora Instytutu Historycznego w Wydziale Historycznym. Od 1 października 1980 do 8 kwietnia 1981 roku był Rektorem Uniwersytetu Warszawskiego. W pierwszym niekomunistycznym rządzie III Rzeczpospolitej w latach 1989-91 pełnił funkcję Ministra Edukacji Narodowej. Członek Polskiej Akademii Nauk oraz wielu regionalnych towarzystw naukowych. Odznaczony Orderem Orła Białego. | |
Antoni Mączak
 |
Antoni Mączak (1928–2003)
Dyrektor w latach 1980-1987 |
|
Magisterium w IH UW 1950, doktorat tamże 1954 pod kierunkiem M. Małowista, habilitacja tamże 1962, profesor nadzwyczajny 1972, profesor zwyczajny 1981. Zatrudniony w IH UW od 1950 kolejno jako asystent stażysta, asystent, adiunkt 1954, docent 1962, profesor nadzwyczajny 1973, profesor zwyczajny od 1981. Wicedyrektor IH UW 1971–1973 i 1976–1980. W czasie okupacji członek Szarych Szeregów, członek AK, uczestnik Powstania Warszawskiego, następnie więzień w obozie jenieckim w Sandbostel. Powrót do Polski w 1946. Visiting professor University of Illinois at Champaign-Urbana (USA) 1971–1972 i 1975, University of Notre Dame (USA) 1988–1989, McGill University 1991, członek Historisches Kolleg w Monachium 1984. Wiceprezes PTH 1968–1971. Członek korespondent PAN i PAU. |
|
Juliusz Łukasiewicz
 |
Juliusz Łukasiewicz (1923–2016)
Dyrektor w latach 1987-1993 |
| Magisterium w IH UW 1955, doktorat tamże 1960 pod kierunkiem N. Gąsiorowskiej, habilitacja tamże 1967, profesor nadzwyczajny 1974, profesor zwyczajny 1984. Zatrudniony w IH UW od 1955 kolejno jako asystent stażysta, asystent, starszy asystent, adiunkt (Katedra Historii Polski XIX i XX wieku/Katedra Historii Polski Nowożytnej), docent (Zakład Historii Nowożytnej Powszechnej i Polski), profesor nadzwyczajny, profesor zwyczajny od 1984. Emerytura 1993. Prodziekan WH UW 1969–1973, dziekan WH UW 1973–1975 i 1981–1987; prorektor UW ds. filii w Białymstoku 1975–1981. | |
Bronisław Nowak
 |
Bronisław Nowak (ur. 1942)
Dyrektor w latach 1993-2002 |
|
Magisterium na UW 1965, doktorat tamże 1970 pod kierunkiem M. Małowista, habilitacja 1983, profesor nadzwyczajny 1991. Zatrudniony w IH UW od 1965 kolejno jako asystent, doktorant, starszy asystent, adiunkt, docent, profesor nadzwyczajny UW od 1991 do 2007. |
|
Michał Tymowski
 |
Michał Tymowski (ur. 1941)
Dyrektor w latach 2002-2008 |
| magisterium na UW 1964, doktorat i habilitacja tamże 1971, 1981. Zatrudniony w Instytucie Historycznym UW od 1964 kolejno jako asystent, starszy asystent, adiunkt, docent, profesor nadzwyczajny od 1991, tytuł profesora od 1993. Profesor zwyczajny 2001. Wicedyrektor Instytutu Historycznego UW 1987-1989. Dyrektor Instytutu Historycznego UW 2002 2008. Kierownik Zakładu Historii Powszechnej Średniowiecznej w Instytucie Historii UMCS w Lublinie 1984-1989, profesor na Wydziale Slawistyki Uniwersytetu Paryż IV – Sorbona i dyrektor Ośrodka Cywilizacji Polskiej na Sorbonie 1989-1993, członek Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Historycznego 1972-1976, sekretarz naukowy Komitetu Nauk Historycznych PAN 1973-1974, kierownik wyprawy akademickiej Sahara 74 1974-1975, członek Komitetu Głównego Olimpiady Historycznej 1975-1982, członek Rady Naukowej Zakładu Krajów Pozaeuropejskich PAN 1975-1981 i 1987-1989; wiceprezes Polskiego Towarzystwa Afrykanistycznego 1993-1996; 1996-2000 wicedyrektor Centrum Polskiej Akademii Nauk w Paryżu;z-ca przewodniczącego Wydziału I Nauk Społecznych PAN – 2002, Członek Redakcji Przeglądu Historycznego 1973-1975, członek komitetu redakcyjnego pisma Hemispheres od 1984, Członek Rady Redakcyjnej pisma Histoire et Afrique od 2006r. Redaktor naukowy (wraz z R. Karpińskim) serii Wielkie Problemy Dziejów Człowieka w SW Czytelnik. Organizator sekcji Państwa i imperia w Afryce przed 1800 w ramach XVII Międzynarodowego Kongresu Nauk Historycznych w Madrycie 1990. Członek RN OBTA i członek RN Instytutu Krajów Rozwijających się – Wydział Geografii, członek RN Instytutu Historii PAN, członek Komitetu Nauk Historycznych PAN. |
|
Maria Koczerska
 |
Maria Koczerska (ur. 1944)
Dyrektor w latach 2008-2012 |
| Magisterium na UW 1967, doktorat i habilitacja tamże 1972 i 1980, tytuł profesora 2006. Zatrudniona w Instytucie Historycznym UW od 1967 kolejno jako asystent stażysta, doktorant, starszy asystent, adiunkt, docent, profesor nadzwyczajny od 1991; profesor zwyczajny od 2008. Kierownik Studium Zaocznego Historii w Instytucie Historycznym UW 1982-1987. Kierownik Zakładu Nauk Pomocniczych i Metodologii Historii Instytutu Historycznego UW 2000-2008. Dyrektor Instytutu Historycznego UW 2008-2012. Sekretarz naukowy Komitetu Nauk Historycznych PAN 1974-1975, członek Komitetu Głównego Olimpiady Historycznej przy Zarządzie Głównym Polskiego Towarzystwa Historycznego 1979-1989, członek-założyciel Polskiego Towarzystwa Heraldycznego. Redaktor “Archeionu” 1981-1984, od 1990 r. członek redakcji, a w latach 1998-2019 współredaktor “Studiów Źródłoznawczych”. Członek-korespondent Towarzystwa Naukowego Warszawskiego od 2002 r., a od 2012 r. członek zwyczajny. Członek honorowy Polskiego Towarzystwa Historycznego. | |
Dariusz Kołodziejczyk
 |
Dariusz Kołodziejczyk (ur. 1962)
Dyrektor w latach 2012-2016 |
| magisterium na UW 1986, doktorat tamże 1990, habilitacja tamże 2001, tytuł profesora 2013. Zatrudniony w Instytucie Historycznym UW od 1988 kolejno jako asystent, adiunkt, profesor od 2003. Research associate: Harvard University Ukrainian Research Institute 1991-1992; Nahost-Institut an der Universitaet Muenchen 1994-1995. Visiting professor: University of Notre Dame 2004, Hokkaido University 2009, College de France 2011. Członek Akademii Europejskiej (Academia Europaea) i honorowy czlonek Tureckiego Towarzystwa Historycznego (TTK). Prezydent CIEPO (Comite International des Etudes Pre-ottomanes et Ottomanes) 2018-. Członek Editorial Board serii Rulers & Elites. Comparative Studies in Governance (Brill). Pełnomocnik Dyrektora IH ds. Kontaktów Zagranicznych 2002-2008; Dyrektor Instytutu Historycznego 2012-16; Kierownik Zakładu Historii Nowożytnej 2010-13 i 2019-. |
|
Łukasz Niesiołowski-Spano'
 |
Łukasz Niesiołowski-Spanò (ur. 1971)
Dyrektor w latach 2016-2020 Dziekan Wydziału Historii (od 2020) |
|
Magisterium w Instytucie Historycznym UW w 1997; Doktorat na Wydziale Historycznym UW w 2003; Habilitacja tamże 2013; Visiting scholar na University of Notre Dame (2005/2006) i Johannes Gutenberg-Universität Mainz (2016). Członek Rady Upowszechniania Nauki przy Prezydium PAN (2019–2022). |
|